Park przypałacowy

Pierwszy ogród zamkowy założono na wąskim tarasie od południa. W XVIII wieku powiększono znacznie jego powierzchnię, przeznaczając w tym celu dodatkowy teren u podnóża zamku. Miejsce przy południowej ścianie na wzniesieniu zmieniło funkcję na widokowy taras, a do zgodnego z ówczesną modą, geometrycznego, podzielonego na kwatery ogrodu prowadziły strome schody. Na środku głównej alei znajdowała się fontanna, w kwaterach przy wejściu stały rzeźby, natomiast przy pawilonie ogrodowym utworzono małe, oddzielone żywopłotem sadzawki. Latem z cieplarni wystawiano na zewnątrz ciepłolubne rośliny, głównie cytrusy. Dumą właścicieli była hodowla egzotycznych ptaków – gęsi łabędzionosych.

Całkowitemu przeobrażeniu założenie uległo w XIX wieku, gdy barokowy ogród zamieniono w park krajobrazowy. Na tarasie widokowym zasadzono szpaler lip, a dolną część zadrzewiono głównie gatunkami ozdobnymi: czerwonymi bukami, cyprysikami, platanami, kasztanowcami i srebrzystymi świerkami. Park przechodził w kierunku rzeki w łęgowy las, a do mostka prowadziła lipowa aleja.

Od drogi do dziedzińca gospodarczego nasadzono podwójny rząd drzew, tworząc aleję kasztanowcową, a na pobliskie wzgórze prowadziła aleja lipowa. Z belwederu domku ogrodowego można było podziwiać widok na Bystrzycę oraz porośnięte lilakami stoki zamkowej góry.

Dzisiaj w otoczonym kamiennym murem parku rośnie kilkanaście drzew, m.in. platany, klony i buki, które mają wymiary pomnikowe.

Sfinansowano w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 dla operacji realizowanych w ramach projektu grantowego Stowarzyszenia „Slężanie-Lokalna Grupa Działania”